برگزیده از دوبیتی های خیام

هر چند که رنگ و روی زیباست مرا

چون لاله رخ چو سرو بالاست مرا

معلوم نشد که در طرب خانه خاک

نقاش ازل بهر چه آراست مرا

یک چند به کودکی به استاد شدیم

یک چند به استادی خود شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را چه رسید

از خاک برامیدیم و بر باد شدیم

رزم رستم و virus

کنون رزمVirus و رستم شنو                              دگرها شنیدستی این هم شنو
که اسفندیارش یکیDisk داد                              بگفتا به رستم که ای نیکزاد
در اینDisk باشد یکیFile ناب                            که بگرفتم ازSite افراسیاب

شعر

غریبی که پر فتنه باشد سرش                                   میازار و بیرون کن از کشورش

تو گر خشم بر او نگیری رواست                                  که خود خوی و بد دشمنش در فقاست

وگر پارسی باشدش زاد بوم                                       به صنعاش مفرست و سقلاب و روم

همانجا امانش نده تا به چاشت                                  نشاید بلا بر دگر کس گماشت

که گویند بر گشته باد آن زمین                                     کزو مردم آیند بیرون چنین





آنچه من بر فرق خلق افشانده ام                                            گرنمانم تا قیامت مانده ام





کردی ای عطار بر عالم نثار                                                    نافه اسرار هردم صدهزار

از تو پر عطر است آفاق جهان                                                 وزتو در شورند عشاق جهان

ختم شد بر تو چوبر خورشید نور                                             منطق الطیر و مقامات طیور

در کتاب من مکن ای مرد راه                                                  از سر شعر و ازسر  کبری نگاه

از سر دردی نگه کن دفترم                                                    تا ز صد یک درد داری باورم

گوی دولت آن برد تا پیشگاه                                                  کز سر دردی کند این را نگاه

در گذر از زاهدی و سادگی                                                   درد یاید درد و از کار افتادگی

هرکه زین شیوه سخن دردی نیافت                                       از طریق عاشقان گردی نیافت

هرکه این را خواند مرد کار شد                                             وان که این در یافت بر خودردارشد

اهل صورت غرق گفتار منند                                                 اهل معنی مرد اسرار  منند

نظم من خاصیتی دارد عجیب                                              زان که هردم بیشتر بخشد نصیب

گر بسی خواندن میسر آیدت                                               بی شکی هربار خوش تر آیدت

در قیامت نیز چون من بیخودی                                             در سخن ننهد قلم بر کاغذی

آنچه من بر فرق خلق  افشانده ام                                         گر نمانم تا قیامت مانده ام

در زفان خلق تا روز شمار                                                    یاد گردم بس بود  ای یادگار

گرد بریزد از هم این نه دایره                                                 کم نگردد نقطه ای زین تذکره

گل فشانی کرده ام زین بوستان                                           یاد داریم به خود ای دوستان

بس که خود را چون چراغی سوختم                                     تا جهانی را چوشمع افروختم

روز خوردم رفت شب خوابم نماند                                          زآتش دل بر جگر آبم نماند

بر کسی فخری نمی آرم بدین                                              خویش را مشغول می دارم به این






مجمعی کردند مرغان جهان                                                آنچ  بودند آشکاران و نهان

جمله گفتند((این زمان در دور کار                                         نیست خالی هیچ شهر از شهریار

زانک چون کشور بود بی پادشاه                                          نظم و ترتیبی ناند در سپاه

می گذارم در غم خود روزگار                                               هیچ کس را نیست با من هیچ کار

نامه او بردم و باز آمدم                                                      پیش او در پرده همراز آمدم

ساله در بحر بر می گشته ام                                             پای اندر ره به سر می گشته ام

وادی و کوه و بیابان رفته ام                                                عالمی در عهد طوفان رفته ام

با سلیمان در سفر ها بوده ام                                           عرصه عالم بسی پیموده ام

هست مارا پادشاهی بی خلاف                                        در پس کوهی که هست آن کوه قاف

نام او سیمرغ سلطان طیور                                              او به ما نزدیک و ما زو دور دور

بس که خشکی بس که دریا بر ره است                             تا نپنداری که را هی کوته است

شیر مردی باید این ره را شگرف                                        زان که ره دور است و دیا ژرف ژرف

روی آن دارد که حیران میرویم                                            در رهش گریان و خندان میرویم

گر نشان یابیم از او کاری بود                                            ورنه بی او زیستن عاری بود

مرد می باید تمام این راه را                                              جان فشاندن باید این در گاه را