حفظ فرمول موفق _ ‌نگاهی به آینده تولید پردازنده‌های جدید در AMD

واقعیت آن است که AMD درمورد طرح‌های خود برای توسعه پردازنده‌ها و افزایش کارایی آن‌ها در دراز مدت، تقریباً سکوت اختیار کرده است. در حالی که اینتل مدتی قبل معماری نسل جدید پردازنده‌های خود را معرفی کرده است، به نظر می‌رسد که AMD حداقل در سال آینده نیز قصد دارد از معماری فعلی به کار رفته در پردازنده‌های Athlon وOpteron استفاده کند. البته این موضوع با توجه به وضعیت فعلی پردازنده‌های این شرکت از نظر کارایی و برتری‌های نسبی آن‌ها در برخی حوزه‌ها (نظیر ایستگاه‌های کاری و سرورها) طبیعی به نظر می‌رسد. اما شاید این‌که این وضعیت تا چه زمانی پایدار خواهند ماند، برای AMD از اهمیت بیشتری برخوردار باشد. به هر حال در این نوشتار با پردازنده‌های فعلی AMD و نمونه‌هایی که این شرکت در آینده‌‌ای نزدیک عرضه خواهدکرد آشنا خواهید شد.

معرفی M2
مشخصاً خبر مهم، انتقال و گذر از سوکت 939 به سوکت M2 خواهد بود. سوکت M2 دارای 940 پایه است و با این‌که چیدمان (Layout) مادربوردهای مبتنی بر سوکت جدید شباهت بسیار زیادی به مادربوردهای سوکت 939 دارند، واضح است که از لحاظ سوکت پردازنده با یکدیگر سازگاری نخواهند داشت . این ناسازگاری را در مورد پردازنده‌های فعلی سوکت 940 نیز خواهیم داشت. یعنی این پردازنده‌ها بر روی سوکت M2 کار نخواهند کرد. البته ‌این ناسازگاری منطقی است. زیرا M2 باید با حافظه‌های DDR2 کار کند. به‌هرحال این شباهت چیدمان باعث می‌شود سازندگان مادربوردها قادر باشند به‌سرعت طراحی 939 را با M2 سازگار نمایند .

سوکت M2 که از ابتدا برای پشتیبانی DDR2-766 معرفی شده‌بود، در سه ماهه دوم سال 2006 عرضه خواهد شد. اطلاعات ارائه شده درمورد این پردازنده جدید که مدل تک هسته‌ای آن با اسم رمز Orleans خوانده می‌شود، شامل چند نکته جزئی در مورد سرعت کلا‌ک پردازنده یا میزان Cache قطعات جدید می‌باشد. در نگاه اول می‌توان حدس‌زد که مشخصات پردازنده احتمالا شبیه مشخصات پردازنده معادل 939 است. ولی این حدس می‌تواند اشتباه باشد. احتمال دیگر این‌است که وجود DDR 2 باعث افزایش کارایی و بالابردن توان قسمت‌های مبتنی بر سوکت 939 خواهد شد و این امر باعث تغییر نام دوباره این قطعات از سوی AMD می‌گردد.

این دو مورد به‌اندازه مساوی محتمل به‌نظر می‌رسند و جای تعجب نخواهد بود اگر پردازنده
M2 + 4000 به‌جای 2.6GHz-512K روانه بازار شود. یعنی کاری که باعث استفاده از یک طراحی واحد برای سه چیپ مختلف می‌گردد.

پردازنده‌هایی که روی سوکت M2 سوار خواهند شد، به‌عنوان ویرایش"F" نامگذاری شده‌اند. این پردازنده‌ها تمامی مشخصات پردازنده‌های"E" را به ارث خواهند برد . اما در سوکت جدید، چند تغییر عمده در زمینه انرژی مصرفی صورت‌گرفته‌است. برای مثال، مصرف یک پردازنده سری SanDiego Athlon 64 که از نوع"E" است، 80 آمپر و حداکثر
TDP:Thermal Design Point) TDP) به‌میزان 90 آمپر است و این میزان در سی‌پی‌یوهای جدید ویرایش "F" تا 95 آمپر افزایش یافته است.

در هر حال، با وجود لزوم افزایش میزان جریان پردازنده‌ها، توان آن‌ها ثابت خواهد ماند و متاسفانه افزایش قابل توجهی در میزان TDP پیش‌بینی می‌شود. با توجه به طرح‌های آتی اعلام شده انتظار می‌رود پردازنده FX M2 دارای TDP با حداکثر 125 وات باشد. این فاکتور برای مدل دو هسته‌ای 110 وات و برای مدل تک هسته‌ای 104 وات است. ویرایش F ارائه دهنده یک Processor Hot) PROCHOT) دو طرفه جدید است که مادربورد را قادر می‌سازد پردازنده را به‌صورت پویا (Dynamic) کنترل نماید.

البته سی‌پی‌یو هم در صورت نیاز قادر است خود را کنترل و تنظیم کند. تنها تغییر اصلی در مشخصات و نمودار‌های این پردازنده جدید، کنترولر یکپارچه DDR2 به‌جای کنترولر DDR1 است.

تفاوت سوکت M2 و 939

تجهیزات رومیزی
در کنار مدل تک هسته‌ای پردازنده M2، مدل دو هسته‌ای با نام رمز Windsor را هم مشاهده می‌کنیم. برای این نوع پردازنده، علاوه بر سرعت‌های +5000 و بالاتر، مدل +4800 نیز برای هر دو سوکت 939 و M2 وجود دارد. همانند احتمالاتی که برای مدل تک‌هسته‌ای مطرح گردید، در ارتباط با پردازنده دوهسته‌ای نیز دو احتمال قوی وجود دارد: یکی‌این‌که پردازنده‌های M2 از لحاظ خصوصیات کاملاً با انواع 939 منطبق و مطابق خواهند بود.

این احتمال باعث اقتباس طراحی مدل +4800 از روی مدل 2.4GHz خواهد شد؛ البته با یک مگابایت حافظه Cache به‌ازای هر هسته.

از سوی دیگر پیشرفت‌های حاصل شده در زمینه افزایش کارایی پلتفرم که نتیجه استفاده از DDR2 می‌باشد، ممکن است باعث شود AMD قادر باشد یک مدل +4800 با مشخصات 2.4GHz-512K را بسازد. جذاب‌ترین بخش این تغییر این‌است که پردازنده‌هایی با 2x512K ، اندازه Die پایین‌تری دارند و این امر کاهش هزینه‌های تولید را در بر خواهد داشت. اندازه Die یک پردازنده، بیانگر اندازه فیزیکی سطح پردازنده است که هرچه کوچک‌تر باشد، به‌معنی تولید سی‌پی‌یوهای بیشتری از یک ورق ویفر (که عنصر اصلی و پایه و زیربنای تولید پردازنده است) خواهد بود.

آینده نشان خواهد داد که برنامه‌های AMD بسیار دقیق است و در حال حاضر تنها با اعلام نام مدل های جدید،
به امید کسب منفعت‌های بعدی در حال سرمایه‌گذاری است.

آخرین مدل معرفی شده در کلاس مدل‌های رومیزی قوی و سریع، مدل جدید FX یعنی FX-59 است. درحالی‌که تابه‌حال انتظار می‌رفت AMD طراحی سری FX خود را به یک مدل دو هسته‌ای تبدیل نماید. اما برنامه‌های اعلام شده نمایانگر آن است که پردازنده FX-59 با استفاده از هسته SanDiego و با سرعت کاری سه گیگاهرتز طراحی خواهد شد. جزئیات دیگر این برنامه نشان می‌دهد که AMD قصد دارد سری پردازنده‌های FX خود را در کلاس پردازنده‌های تک‌هسته‌ای با کارایی بالا معرفی نماید.

بازاریابی این سری پردازنده‌ها با عنوان مناسب برای بازی‌های سه بعدی و نرم‌افزارهای Single-Threaded انجام شده است. در مقابل پردازنده X2 برای کاربران ماهر و حرفه‌ای که به‌طور همزمان چند نرم‌افزار قوی را بر روی سیستم‌های چند پردازنده‌ای اجرا می‌نمایند طراحی شده و علاوه بر آن برای تولید محتوای دیجیتالی، گوش دادن به موسیقی و دیگر سرگرمی‌ها مناسب است. با بیان چنین مطالبی به‌نظر می‌رسد که تولید FX به‌صورت تک هسته‌ای برای مدتی دیگر ادامه خواهد یافت .

به‌هرحال ارائه M2 تنها یک منحصر به پشتیبانی از DDR2 نخواهد بود.

AMD اظهار می‌نماید که در کنار DDR2، پردازنده‌های Orleans و Windsor به امکانات امنیتی و مجازی‌سازی نیز مجهز خواهندبود. تکنولوژی مجازی‌سازی که سابقا با نام رمز Pacifica معرفی شده بود، به‌طور سخت‌افزاری امکان اجرای همزمان چند سیستم عامل را فراهم می‌سازد. در گذشته انجام ‌چنین اعمالی با استفاده از ابزارهایی مانندVMware امکان‌پذیر بود. اما پشتیبانی سخت‌افزاری باید به‌وضوح کارایی را افزایش دهد. فناوری امنیتی هم که از آن نام‌برده شد، بسیار شبیه فناوری LaGrande شرکت اینتل است که با نام رمز Presidio نامگذاریی شده است.

شاید توجه کرده باشید که سوکت 754 دیگر برای دستگاه‌های رومیزی ارائه نخواهد شد. چند پردازنده وجود دارند که روی مادربوردهای سوکت 754 کار می‌کنند. ولی این پردازنده‌ها دیگر برای رایانه‌هایی در رده عادی و یا سریع به بازار عرضه نمی‌شوند. این موضوع باعث سوق دادن کاربران به‌سوی پردازنده‌های Sempron رومیزی می‌شود.

تعداد اندکی از محصولات آتی، در بخش ابزارهای رومیزی گرانقیمت عرضه خواهند شد. به‌زودی مدل دیگری برپایه هسته Palermo وارد بازار خواهد شد که روی انواع پردازنده‌های سری Sempron، امکانات 64 بیتی را اضافه می‌کند یا بهتر بگوییم، این امکانات را فعال می‌نماید. تمام پردازنده‌های Sempron که در حال حاضر در دسترسند، بر روی سوکت 754 ساخته شده‌اند (حتی چند مدل قدیمی‌تر سوکتA که در حال خارج شدن از رده هستند). ولی در حال حاضر منتظر مدل‌هایی از Sempron هستیم که سوکت 939 را نشانه گرفته‌اند.

اطلاعات قید شده در طرح‌های آتی AMD در حقیقت نشان‌دهنده این موضوع است که مدل‌های +3000 و +3200 پردازنده Sempron در حال حاضر با سوکت 939 وارد بازار شده است. ( البته تاکنون چیزی در این‌مورد مشاهده نشده است). با این‌همه ممکن است دلیل این امر ارسال و ارائه مستقیم این محصولات به OEMها
(تولید کننده اصلی تجهیزات Original Equipment Manufacturer) باشد. همانند قطعات مشابهی که به‌عنوان پردازنده‌های نوت‌بوک‌های Desktop Replacement) DTR ) ارائه شدند.

در حالی‌که به سال 2006 نزدیک می‌شویم، هنوز با موارد معدودی از کاهش سرعت در پردازنده‌های
+3500، +3600 و +3700 سری Sempron آن‌هم روی هر دو نوع سوکت مواجه هستیم. با اندکی دقت متوجه می‌شویم که + 3700 Sempron با هر دو سوکت ارائه شده، ظاهراً یک 2.2GHz- 256K خواهد بود. معمولا AMD پردازنده‌های 939 را اندکی بالاتر از مدل‌های معادل 754 (از لحاظ سرعت ساعت و میزان Cache)، رده‌بندی می‌نماید. این امر به‌دلیل پشتیبانی مدل‌های 939 از حافظه دو کاناله(Dual-channel) می‌باشد.

در کنار پردازنده‌های ذکر شده، اطلاعاتی نیز درباره پردازنده سطح پایین‌تر M2 موجود است. این قطعه با نام رمزManila از امکانات امنیتی و مجازی‌سازی نامبرده که دیگر پردازنده‌های M2 به آن مجهز هستند، پشتیبانی نخواهد کرد. البته ‌این تفاوت خیلی باعث تعجب نیست. چون اگر بخواهیم بی‌پرده صحبت کنیم، امکانات مجازی‌سازی بسیار فراتر از نیازهای دستگاه‌های سطح بالا و پیشرفته است. هر چند این مدل از حافظه دو کاناله
(Dual-channel) پشتیبانی می‌نماید، این امکان را معمولا در پردازنده‌های سطح بالا نمی‌بینیم و این موضوع می‌تواند یک امتیاز مثبت به‌حساب آید.

طراحی پردازنده های دو هسته ای سری F (AMD Athlon 64 X2)

پردازنده‌های تجهیزات قابل‌حمل و سیار
از زمانی‌که اینتل مسابقه "کارایی برمبنای وات" را با معرفی Pentium‌M شروع کرده، AMD در این عرصه تنها یک دنباله‌رو بوده است. حال آن‌که با اعلام تغییر نام سری Mobile Athlon 64 هنوز به‌نظر می‌رسد که از یک
Athlon 64 ضعیف‌تر به‌جای طراحی یک پردازنده مجزا در کلاس موبایل استفاده شده است. البته خبر خوب این است که طراحی‌های پایه AMD به‌فرمی بوده است که عموماً پردازنده‌های جدید به توان کمتری نسبت به Pentiun4 اینتل نیاز دارند که در این حالت، دیگر نیازی به یک طراحی جداگانه احساس نمی‌گردد. همانند AMD هم اینتل، سه دسته عمده پردازنده‌های موبایل را دارد.

دسته یکم: مدل‌های DTR که ذاتاً شبیه پردازنده‌های Desktop هستند که بر روی کامپیوترهای لپ‌تاپ نصب گردیده‌اند. البته ولتاژ کاری این دسته از پردازنده‌ها کمی پایین‌تر از ولتاژ کاری مورد نیاز آن‌هاست.

دسته دوم: این‌دسته که Transportable نامیده می‌شوند و سطح بالاتری در کلاس ابزارهای سیار دارند، دارای توان کاری 62 وات به پایین هستند.

دسته سوم: این‌دسته که ابزارهای حقیقی موبایل هستند، در محدوده توان کاری بین 25 تا 35 وات دسته‌بندی می‌شوند که 25 وات به دسته نوت‌بوک‌های باریک و سبک مربوط می‌شود.

درمورد دسته اول یعنی پردازنده‌های DTR می‌توان گفت که این پردازنده‌ها اساساً می‌توانند هر کدام از پردازنده‌های رومیزی باشند. به‌همین خاطر از بررسی این دسته صرف‌نظر می‌کنیم و موضوع را با چیپ‌های نوع Transportable ادامه می‌دهیم.

در این دسته قوی‌ترین پردازنده Athlon 64 Mobile است. تمامی پردازنده‌های این شاخه یک مگابایت
L2 cache دارند و همگی برای مدت محدودی به بازار ارائه شدند. AMD اخیراً در حال گذر از هسته 130 نانومتر قدیمی به‌نام Odessa (که اساساً نسخه ولتاژ پایین Clawhammer بوده است) به هسته‌ای به‌نام Newark با فناوری 90 نانومتر می‌باشد. تنها پردازنده جدید Athlon 64 موبایل، مدل +4000 است که سرعت کاری آن با مدل FX-55 برابر است. ولی تنها از حافظه تک کاناله پشتیبانی می‌کند.

از آنجایی‌که در حقیقت مادربوردهای 754 در خصوص پشتیبانی از این شاخه از پردازنده‌ها با مشکلی مواجه نخواهند بود، کاربرانی که به‌دنبال ارتقا از 754 هستند و خواهان سی‌پی‌یو‌ جدیدی با کارایی‌های اضافی می‌باشند، ممکن است به بررسی امکانات این پردازنده‌ها علا‌قمند باشند. قیمت این قطعات عموماً مقداری بالاتر است و بااین‌که در صورت امکان، ارتقا به 939 احتمالاً گزینه مناسب‌تری خواهد بود، یک تغییر از
+1.8GHz - 215K-2800 به +4000 باعث بالا‌رفتن کارایی خواهد گردید.

پردازنده Mobile Sempron هم از تغییر هسته قدیمی Georgetown (که آن‌هم از مدل قدیمی‌تر Dublin مشتق شده بود) به هسته جدیدی به‌نام Albany به‌وجود می‌آید. ممکن است هنوز نسخه‌هایی که برپایه هسته‌های قدیمی ساخته‌شده‌اند را مشاهده کنیم. اما از آن‌جا‌که فناوری 90 نانومتر دارای خصوصیات بهتری از نظر توان مصرفی و ایجاد حرارت است، هسته Albany یک مدل منتخب خواهد بود. فعلاً و تا زمانی‌که پردازنده‌های رومیزی Sempron نامزد استفاده به‌عنوان پردازنده‌های 64 بیتی هستند، مدل‌های موبایل 32 بیتی باقی خواهند‌ماند.

آن‌گونه که سیاست‌گذاری‌های آتی نشان می‌دهند، AMD زمانی اقدام به عرضه Sempron Mobile 46-bit می‌نماید که کاربران نوت‌بوک‌های پیشرفته و گران‌قیمت دلیل و نیازی برای استفاده از آن داشته باشند. این امر به این معناست که بیشتر نوت‌بوک‌های عرضه شده، با پردازنده‌های سطح پایین‌تر ارائه‌شده و پشتیبانی از آدرس‌دهی 64 بیتی چندان هم برای یک لپ‌تاپ که دارای 265 یا 512 مگابایت حافظه است، عامل مهمی نخواهد بود.


در آینده پلتفرم موبایل هم به‌سوی پشتیبانی از DDR2 خواهد رفت و نوت‌بوک‌های باریک و سبک به‌جای استفاده از سوکت M2، ترجیحاً از سوکت S1 استفاده خواهند نمود. به‌نظر می‌رسد سوکت S1 نوت‌بوک‌های کم حجم و اندازه را نشانه گرفته و پلتفرمی برای تجهیز نوت‌بوک‌ها به DDR2 و همچنین پشتیبانی از توسعه امکانات امنیتی و مجازی‌سازی خواهد بود. در برنامه‌های اعلام شده از سوی AMD دو نام برای سوکت S1 مطرح است. یکی هستهTaylor که همان پردازنده دوهسته‌ای Tirion 64 به‌اضافه امکانات امنیتی و مجازی‌سازی است و دیگری Keene که پردازنده‌ای تک‌هسته‌ای و فاقد فناوری‌های Pacifica و Presidio است.

برای نوت‌بوک‌های حجیم و DTRها (نوت‌بوک‌هایی که از پردازنده‌های رومیزی استفاده می‌نمایند) روی سوکت M2، با استفاده از هسته Trinidad پردازنده‌ای از سری Athlon 64 با مشخصاتی شبیه Windsor (احتمالاً با اندازه Cache متفاوت) استفاده خواهد شد و این امر به‌معنای پردازنده‌ای دوهسته‌ای، مجهز به Dual-channel DDR2 و فناوری‌های امنیتی و مجازی‌سازی می‌باشد.

پردازنده دیگری هم مطرح است که از سری Mobile Simpron و بر پایه هسته Richmond معرفی می‌گردد؛ البته بدون امکانات مجازی‌سازی و به‌صورت تک‌هسته‌ای. تمام این پردازنده‌های موبایل سازگار با DDR2، با اعلام برنامه شماره Q160 از سوی AMD به بازار عرضه خواهند شد. در اینجا به این نکته اشاره می‌کنیم که هسته Taylor و Turion 64 ما را با نسل بعدی پردازنده‌های موبایل آشنا خواهند کرد.

اطلاعات کمی هم درباره پردازنده Turion 64 وجود دارد. اما تا هنگام ارائه آن چیز زیادی نمی‌توان گفت. تا زمانی‌که پردازنده‌های فعلی برای لپ‌تاپ‌ها موجود باشند، OEMها (تولیدکنندگان نهایی) تمایل چندانی برای استفاده از این پردازنده نخواهند داشت. الگوی نامگذاری Turion شبیه الگوی نامگذاری Opteron می‌باشد. در این الگو دو عدد وجود دارد که بیانگر کارایی نسبی هستند. البته اعداد بزرگ‌تر نشانگر کارایی بالاتر می‌باشند. حرف دوم هم که نشان‌دهنده مناسب‌بودن برای استفاده موبایل می‌باشد، از A که پایین‌ترین کارایی را دارد شروع می‌شود و به
Z که مناسب‌ترین است، ختم می‌گردد.

پردازنده‌های Sempron

تمام پردازنده‌های باریک و سبک Sempron همانند چیپ‌هایTurion MT، دارای 25 TDP واتی می‌باشند. با این‌که در آینده این مدل پردازنده بر روی سوکت S1 عرضه خواهد گردید، در حال حاضر و باز هم مانند Turion بر روی سوکت 754 به بازار آمده است. پردازنده‌های قبلی موبایل Sempron بر اساس هسته Dublin و Sonoraساخته شده بودند که به‌ترتیب نسخه‌های موبایل پردازنده‌های رومیزی Newcastleو Paris بودند. مطلب جالب توجه این‌است که با وجود این‌که Sempronها تا زمان ارائه بر روی سوکت 754 در حقیقت انشعابی از Athlon 64 بودند، هدف اصلی از معرفی مدل‌های اولیه این پردازنده‌ها که بر پایه هسته Dublin ساخته شده‌اند، کاهش قیمت Athlon 64 بوده است. AMD در حال گرایش به هسته Roma که نسخه موبایل هسته Palermo است، می‌باشد. این گرایش پشتیبانی از SSE3 به‌همراه چند تغییر کوچک دیگر در طراحی را به ارمغان خواهد آورد. اکثر پردازنده‌هایی که بر پایه Roma ساخته خواهند شد، به‌همراه تنها مدل جدید سری Sempron به‌نام Sempron +3400 به‌زودی و تا اوایل سال 2006 در دسترس خواهند بود.

در مدل‌های موجود و در حال حاضر تنها از دو حرف که نشان‌دهنده بالا بودن مصرف توان است، استفاده می‌گردد: L و T. مدل‌های T دارای TDP حداکثر برابر با 25 وات می‌باشند. در مدلL این میزان 35 وات است. هرچند این‌دو پردازنده توان مصرفی بالاتر از Pentium M یعنی 22 وات را دارند، مدل T شباهت‌هایی با مدل‌های مجهز به امکانات Cool n Quiet دارد.

در حال حاضر تمام پردازنده‌های Turion از هسته Lancaster استفاده می‌نمایند. این پردازنده‌ها یک مگابایت cache دارند و بر پایه سوکت 754 با فناوری 90 نانومتری طراحی شده‌اند. همان‌گونه که پیش از این اشاره شد، ‌تا اواسط سال 2006، پردازنده‌های دو هسته‌ای Turion بر پایه هسته Taylor با سوکت S1 عرضه خواهد شد. این پردازنده در جواب پردازنده دو هسته‌ای اینتل به‌نام Yonah به بازار خواهد آمد. این‌که کدام یک بهتر خواهند بود سؤالی است که در حال حاضر پاسخی برای آن نمی‌توان پیدا کرد.

البته چیزی که مشخص است این ‌است که این پردازنده‌ها در مقایسه با تکنولوژی‌های فعلی پیشرفت‌های قابل‌ملاحظه‌ای را به ارمغان خواهند آورد. مزیت اول این‌است که AMD در محصولات جدید، پشتیبانی از 64 بیت را خواهد گنجاند. البته تا این لحظه خبری از امکانات مشابه اینتل به‌نامEM64T به‌گوش نمی‌رسد.

به‌همین خاطر می‌توان حدس زد که محصولات آتی این شرکت 32‌بیتی باقی خواهند ماند. با ارائه ویندوز ویستا در 2006، ممکن است حرکت به‌سوی نرم‌افزارهای 64 بیتی بازار را تحت تاثیر خود قرار دهد. Turion تنها پردازنده کم مصرف AMD نیست.

پردازنده‌های سرور و ایستگاه‌های کاری
در این بخش و در شاخه سرورها و ایستگاه‌های کاری، ‌غیراز ارائه نهایی و معرفی پردازنده دو هسته‌ای Opteron، تغییر عمده دیگری حاصل نشده است.

بنا به‌دلایلی پردازنده‌های Opteron به مدل‌های اختصاصی 8xx ،2xx و 1xx تقسیم شده‌اند. در حالی‌که همه مدل‌های قدیمی‌تر این پردازنده، برای سوکت 940 طراحی می‌شدند، AMD آشکارا مدل‌های 1xxرا به‌سوی سوکت 939 سوق می‌دهد. محتمل‌ترین دلیل برای این‌کار، امکان دستیابی به مزایای قیمت/کارایی بر روی این پلتفرم است.

دلیل دیگر می‌تواند رسیدن به این نقطه باشد که قطعات جدید قابلیت کار بر روی هر دو سوکت را کسب کنند و یا شاید هم دستیابی به پیکربندی‌های پیشرفته دلیل این امر باشد. در لابه‌لای برنامه‌های آتی اعلام شده AMD ، مدل 152 آخرین Opteron تک‌پردازنده‌ای است که دیده‌می‌شود. هرچند این عقیده وجود دارد که AMD در صورت تمایل می‌تواند با محدود کردن مادربوردهای 940 تک‌پردازنده‌ای، بازار بیشتری را برای پردازنده‌های 2xx به‌وجود بیاورد.

با نگاهی به آینده می‌توان دریافت که تنها پردازنده‌های ارائه شده جدید، پردازنده Opteron تک هسته‌ای یعنی مدل 154xخواهد بود و همان‌طور که گفته شد، مدل 154 در حقیقت یک پردازنده 939 خواهد بود (البته به‌همراه مدل‌های 165، 170 و 175). تغییر به سوکت 939 همچنین این معنی را در بر دارد که به‌جای هسته Venus که پایه پردازنده‌های سری 1xx 90 nm است، مدل 154 از هسته Diego استفاده خواهد نمود.

باید قبول کنیم که از دیدن مدل‌های 254 و 854 اندکی هیجان زده شدیم. همان‌گونه که بسیاری از کاربران پیش از این با دیدن مدل‌های 52x شگفت‌زده شده بودند. تقریباً تمامی نرم‌افزارهای کاربردی که می‌توانند از مزیت‌های SMP استفاده نمایند، بر روی دو هسته 265 بهتر عمل می‌نمایند تا بر روی دو هسته 254.

اما ظاهرا AMD آن‌قدر با تقاضاهایی برای یک پردازنده تک هسته‌ای و بر پایه Opteron روبه‌رو گشته که برای ساخت مدل‌های x54 ترغیب شده است. قیمت پردازنده‌های سری 254/854 مشابه قیمت سری 265/865 است و به‌همین خاطر این قطعات اصولاً معادل یکدیگر شناخته می‌شوند.

کاربرانی که هدف پردازنده‌های 54x هستند، از نرم‌افزارهایی استفاده می‌نمایند که اجرای آنان بیشتر متکی بر سرعت حقیقی کلاک پردازنده باشد تا استفاده از پردازش‌های همزمان. قیمت یک پردازنده 154 مبتنی بر سوکت 939 با قیمت یک FX-7 برابر و گران‌تر از 254 است. بنابراین کاربرانی که از مادربوردهای 940 استفاده می‌کنند، زیاد معترض نخواهند بود. همچنین یک پردازنده 152 با سوکت 939 ارزشی برابر با FX-55 دارد. در حالی‌که همین سی‌پی‌یو 152 با سوکت 940 اساساً ارزان‌تر می‌باشد.

در کنار مدل‌های مختلفی که احتمالاً از پردازنده Opteron دیده‌اید، باید مدل‌های HE را نیز اضافه نمایید.
HE مخفف"High Efficiency" است و کلمه دوم در اینجا به‌معنی کارایی به‌ازای هر یک وات انرژی مصرفی می‌باشد. در حالی‌که یک Opteron استاندارد دارای TDP برابر با 95 وات می‌باشد، این میزان در مدل‌های HE برابر با 55 وات است. زیرا برای دسترسی به TDP پایین‌تر، باید به‌میزان دو پله از کارایی چشم‌پوشی ‌نماییم.

بر این اساس پردازنده 865HE هزینه‌ای مساوی با 875 و پردازنده 850HE ارزشی برابر با 865 دارند. این پردازنده‌ها قدرتی حداکثر برابر با دو پله پایین‌تر از سریع‌ترین مدل‌ها دارند که با توجه به موضوع ذکر شده، چندان تعجب آور نیست.

وقتی خط مشی‌های ترسیم شده برای آینده پردازنده‌های Opteron را بررسی می‌نماییم، می‌بینیم که در طرح‌های آتی و برنامه‌ریزی‌های اعلام شده از سوی AMD، اطلاعاتی در این‌باره اعلام نشده‌است. DDR2 در برنامه‌های کاری دیگر شاخه‌های بازار نیز گنجانده شده‌است. به‌همین خاطر بالاخره Opteron هم جهت حرکت خود را به سوی این تکنولوژی تغییر خواهد داد.

هر چند از آنجایی‌که در گذشته مشکلاتی بر سر راه تطبیق DDR2 با ECC و همچنین حافظه‌های Registered (نوعی از حافظه سریع درون CPU) وجود داشته، این امکان مطرح است که به‌جای این موارد، Opteron به‌سمت استفاده از (Fully Buffered DIMMS FB-DIMMs) حرکت نماید. ما می‌دانیم که AMD در حال کار بر روی پروژه‌ای به‌نام "سوکت"F ، است‌که‌ با 1207 پایه برای پردازنده‌های بعدی Opteron آماده می‌شود. اما درباره نوع حافظه‌ای که در این تکنولوژی به‌کار گرفته خواهد شد، اطلاعی در دست نیست. این گذر و تحول احتمالاً بیش از یک‌سال به‌طول خواهد انجامید.

نتیجه‌گیری‌
مطابق آنچه در بررسی‌ پیشین خط‌مشی و برنامه‌های آتی AMD اعلام شد، تصمیم خاصی برای افزایش سرعت در آینده مشاهده نگردید. در زمینه سرعت کلاک، FX-59 به‌میزان 200‌مگاهرتز سرعت سریع‌ترین پردازنده AMD را بهبود بخشید و می‌توان حدس زد که +5000 X2 هم این افزایش در سرعت را تکرار نماید. پردازنده‌ای با سرعت کلاک پایین به‌نام X2 در حال ورود به بازار است که فعلا‌ نمی‌توان در مورد آن صحبتی نمود. اما خوشبختانه مجبور نخواهید بود مدت زمان زیادی را برای به‌دست آوردن جزئیات این پردازنده صبر کنید.

AMD و اینتل ترجیح می‌دهند صرفاً به‌جای افزایش سرعت کلاک، مسیر خود را به‌سمت بهبود امکانات و خصوصیات محصولات مختلف خود تغییر دهند.

در راستای این تغییر، استفاده از دو هسته اولین قدم در این‌راه خواهد بود و دستیابی به راهکارهای استفاده از چهار (یا شاید هم سه) هسته در پردازنده‌ها، محتمل‌ترین فرض در تکامل این سیر می‌باشند. ساخت پردازنده‌هایی بر اساس فناوری 65 نانومتر هم در خط مقدم چشم‌اندازهای پیش‌رو قرار داشته و احتمالا AMD ارائه این نسل از پردازنده‌ها را بلافاصله پس از انجام برنامه‌های فعلی اعلام شده (احتمالاً اواخر 2006 و یا اوائل 2007) عملی خواهد نمود. کوچک‌تر‌شدن سطح فیزیکی پردازنده‌ها، با ایجاد امکان استفاده از هسته‌های بیشتر بر روی یک پردازنده، افزایش و بهبود سرعت کلاک را به ارمغان خواهد آورد. افزایش تولید پردازنده‌های موبایل نشانه دیگری از تغییر اهداف و سیاست‌ها می‌باش